یکی از کسانی که خود، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی را زیارت کرده و از روح بلند و الهی او بهره برده است، می‌گوید: «حاج میرزا جواد آقا روزی پس از پایان درس، عازم حجره یکی ازطلبه‌های مدرسه دارالشفاء شد . من نیز خدمتش بودم . به حجره آن طلبه وارد شد و پس از به جای آوردن مراسم احترام و اندکی جلوس برخاست و حجره را ترک گفت . در بین راه علت این دیدار آن هم از سوی ایشان و رفتن به حجره یکی از طلبه‌ها را پرسیدم، در پاسخ فرمودند : شب گذشته هنگام سحر، فیوضاتی بر من افاضه شد که فهمیدم از ناحیه خودم نیست و چون توجه کردم، دیدم این آقای طلبه به تهجد برخاسته و در نماز شبش به من دعا می ‌کند و این فیوضات، اثر دعای اوست. این بود که به خاطر سپاسگزاری از عنایتش به دیدارش رفتم ».   ( رساله لقاءالله، مقدمه، ص ه .)