اگر انسان یک گام در راه غیر رضای خدا بردارد، دیگر گامهای بعدی را نمی داندچه خواهد شد ! همان گام اول ، او را به جاهایی که نمی داند، خواهد کشید .

(فرازی از فرمایشات آیت ا... بهجت - ره)

«بزرگی گوید: شخصی را دیدم که یک صد و بیست سال عمر کرده بود. گفتم: چه طولانی است، عمر تو. گفت: حسد را ترک کردم،  عمرم طولانی شد».

(نشریه طوبی ، فروردین 87 ، ش 27)

«شیخ محمدتقی آملی می گوید: زمستان بود و در منزل کرسی گذاشته بودیم. می خواستم قرآن بخوانم. قرآن را آوردم و با خود گفتم: در زیر کرسی اگر پایم را دراز کنم، اشکالی ندارد. پایم را دراز کردم و قرآن خواندم. فردا که در درس سیر و سلوک میرزا علی قاضی شرکت کردم، در اولین حرفی که به من زد، فرمود: آقا شیخ محمدتقی! زیر کرسی هم باید در محضر قرآن پایمان را دراز نکنیم».

( رادیو ، حجة الاسلام و المسلمین صدیقی)

امام باقر(ع) فرمود: یکی از شاهان بنی اسرائیل اعلام کرد: شهری می سازم که هیچ گونه عیبی نداشته باشد و همین کار را هم کرد. همه گفتند: واقعاً بی عیب است. اما مردی گفت: اگر امان دهی، عیبش را می گویم. امانش داد و مرد گفت: عیبش این است که صاحبش می میرد و بعد از او، این شهر هم خراب می شود. پادشاه کمی فکر کرد و بعد گفت: چه عیبی بالاتر از این؟ به نظر تو چه کار کنم؟ مرد گفت: شهری بساز که همیشه باقی بماند و نیز تو همیشه در آن جاودان بمانی و پیری به سراغت نیاید و آن بهشت است.

(داستانهای ما، آیت الله علي دواني(ره)، ج 5)

  اِلهی هَب لی کَمالَ الانقِطاعِ اِلَیک این مناجات شعبانیّه یک تحفه‌ای است که در اختیار ما قرار داده شده است. خب ما دعا خیلی داریم، همه‌ی این دعاها هم پر از مضامین عالی است، امّا بعضی (دعا ها) یک برجستگی خاصّی دارند. من از امام بزرگوار رضوان‌الله‌علیه سؤال کردم، گفتم در میان این دعاهایی که از ائمّه علیهم‌السّلام رسیده است، شما به کدام دعا بیشتر علاقه‌مندید و دلبسته‌اید؟ فرمودند “ به دعای کمیل و مناجات شعبانیّه؛” ... امام یک دلِ متوجّه به خدا بود، اهل توسّل بود، اهل تضرّع بود، اهل خشوع بود، اهل اتّصال با مبدأ بود؛ وسیله‌ی بهتر در چشم او، این دو دعا بود: دعای کمیل، مناجات شعبانیّه. وقتی انسان مراجعه میکند به این دو دعا، دقّت می کند، می‌بیند ... شباهتهای زیادی به هم دارند؛ مناجات انسان خاشع، مناجات انسان متوکّل به خدا؛ کَاَنّی بِنَفسی واقِفَةٌ بَینَ یَدَیک، وَ قَد اَظَلها حُسنُ تَوَکُّلی عَلَیک، فَقُلتَ ما اَنتَ اَهلُه، وَ تَغَمَّدتَنی بِعَفوِک؛ امید به مغفرت الهی، به رحمت الهی، به توجّه الهی، بلندهمّتیِ در درخواست از پروردگار؛ اِلهی هَب لی کَمالَ الانقِطاعِ اِلَیک، و اَنِر اَبصارَ قُلوبِنا بِضیاءِ نَظَرِها اِلَیک.

( بیانات امام خامنه ای مدظلّه العالی درتاریخ1392/03/22)

  اولیاى خدا آنى راحت نبودند و از فکر این سفر پر خوف و خطر بیرون نمى‌رفتند. ... چه شده است که ما این طور غافلیم؟ کى به ما اطمینان داده؟ جز شیطان که کارهاى ما را از امروز به فردا مى‌اندازد؛ ... همیشه آن ملعون، امور آخرت را در نظر ما سهل و آسان جلوه (می) دهد و ما را با وعده «رحمت خدا» و «شفاعت شافعین» از یاد خدا و اطاعت او غافل (می) کند. ولى افسوس که این اشتها کاذب است و از دام‌هاى مکر و حیله آن ملعون است. پس انسان باید در همین عالم، این چند صباح را مغتنم شمارد و ایمان را با هر قیمتى هست، تحصیل کند و دل را با آن آشنا کند.

[شرح چهل حدیث امام خمینی /حدیث هشتم/ص 151]

خداوند متعال نه تنها در قرآن، بلکه در سایر ادیان آسمانی، مردمان را نوید می‌دهد که با ایمان و انجام اعمال صالح می‌توانند به بهشت برین دست یایند. بهشتی که سراسر خوشی و شادی است. تصویری که از بهشت در قرآن ترسیم شده است بسیار زیبا و گاه حیرت‌انگیز است که در این مجال در صدد بیان برخی توصیفات قرآنی آن می‌باشیم./

شناسنامه خداوند، سوره مبارکه توحید (قل هو الله أحد) است که در آن از توحید پروردگار و یگانگی او سخن به میان آمده است؛ همان‌طور که در روایات متعددی از معصومان (علیهم السلام)، از آن با عنوان «نسبة الرب» یاد شده است (الکافی، ج 1، ص 91)؛ مانند این‌که امام صادق (علیه السلام) فرمودند: «... سوره توحید بیانگر نسبت (شناسنامه‏) پروردگار عزوجل است.»/

يادم هست كه يكي از دوستان به نام اكبر بخشي از دوستاني بود كه يك مدت تو جهاد تلويزيون بود و با روايت فتح هم همكاري داشتند یک روز با هم در مورد نماز صحبت می کردیم ، ايشان، گفتند كه نمي دانم چرا من هميشه سر نماز حواسم پرت است هيچ وقت سر نماز حواس جمعي ندارم ، شهيد آويني برگشتند و گفتند مواظب باش كسي كه سر نماز حواسش هميشه پرت است در زندگي هميشه حواسش پرت خواهد بود...سعي كن نمازت برايت مهمترين چيز باشد .

 (راوي:محمد صدري) ويژه نامه «سيد شهيدان اهل قلم» در خبرگزاري فارس

در احوالات آن مرد عظیم ­الشّأن و الهی، آیت ­الله حاج شیخ جعفر شوشتری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آمده است که شبی بالای منبر فرمودند: مردم! امروز می­خواهم راجع به رفیقی که شب و روز، در خواب و بیداری، همیشه و هر لحظه با ماست سخن بگویم فرمودند: مردم! آن رفیق دائمی ما ، همسر یا فرزندمان نیست. آن رفیق دائمی ما ، همکار و هم­ شغل و هم ­درس ما نیست. آن رفیق ما نفس ما است که شب و روز، در خواب و بیداری با ماست. آن ­قدر با او رفیق شده ­ایم که یادمان رفته است که نباید با او رفاقت کنیم بلکه باید مسلّط به او شویم.

« فرازی از فرمایشات آیت الله قرهی »